این همه بلا و مصیبت

از همون خدایی که نصف مردم دنیا بهش خدا میگن فقط یه سوال دارم:

چرا ما...؟

این روزگار سیاه به قدری سیاه هست که هیچ سفیدی توش نیست

بدبختی ، بلا، مصیبت ... هرچی هست به سر ما اومده

از بین رفتیم ولی خوشی ندیدیم...

داغون شدیم ولی شادی ندیدیم...

همون پیامبرش امامش که مصیبت دیدن یه بار ، دوبار اما بعدش چی؟ 

حداقل به خوشی رسیدن حداقل روزگارشون خوب بود نه مثل ما سیاه

ما که فقط یه آدم ساده ایم!

چرا اینقدر بلا داره سرمون می‌باره...

کی گفته خدا عادله؟ رحیمه؟ منتقمه؟ و هزارتا صفت دیگه!؟

همه کشکه..فقط حرف دوستم درسته، اینجا قانون قانون جنگله...وسلام

حتما الان بهم حمله می‌کنید. که بگید مرتدم؟ اره؟ نعوذ بالله و..؟!!

پس شما بهتره دقیق قرآن رو بخونید که گفته بنده من ازم شکایت کن

تازه این که شکایت نیست فقط یه درد دله...

عصبی شدید که بدونید غم چیه درد چیه ماتم چیه و مصیبت چیه؟

اصلا میدونید مصیبت چیه یا کلا تو باغ نیستید؟

حیف گلوم از شدت فریاد و درد نمیتونم بگم که بشنوید، فقط می‌نویسم فقط می‌نویسم...هیچ غلطی ازم برنمیاد هیچی...

فقط جواب این سوالم رو می‌خوام چرا ما..؟

از حرف های مزخرف به شدت بدم میاد پس دلیل های مزخرف نسازید

همه عالم و آدم یه طرف ما هم یه طرف..

 انگار ما آدم نیستیم 

انگار ما دل نداریم

انگار ما خوشی نمی‌خواییم

انگار ما خنده نمی‌خواییم

انگار دلمون نمی‌خواد که بتونیم

ما دلمون نمی‌خواد مثل بقیه بشینیم سر سفره و یه لقمه نون بخوریم 

مهمون داشته باشیم یا مهمونی بریم

این همه قانون و عدل و مروت و عدالت و ...

بابا همه ی اینا فقط یه مشت کلمات مزخرفه...

حق رو خوردن با یه لیوان آب روش

ظلم کردن با یه عیش و نوش

حرف به قدری توی این دلم هست که داره داغونم می‌کنه

فقط توف به این زندگی